Sessiz bir ev, gerçekten sığınak mıdır yoksa içten içe bir tuzak mı? Christian Petzold’un Miroirs No. 3 filmi, bu sorunun yankısıyla açılır. Laura, hafta sonu gezisinde yaşadığı bir araba kazasından fiziksel olarak yara almadan kurtulur; fakat ruhunda açılan çatlaklar çok daha derindir. Kazanın tanığı Betty, onu evine alır. Önce kısa bir misafirlik gibi başlayan bu durum, zamanla neredeyse bir aile birlikteliğine dönüşür. Ancak evin duvarları, geçmişin gölgeleri ve bastırılmış sırlarla örülüdür.Petzold, dağ evinin dinginliğini, akşam yemeklerinde süzülen sessizliği ve bahçede unutulmuş çiçeklerin hüzünlü güzelliğini kullanarak tanıdık ama rahatsız edici bir yakınlık kurar. Kamera, Laura ile Betty arasındaki ilişkinin sınırlarında gezinir; yabancılık ile şefkat, huzur ile huzursuzluk, evin sıcaklığı ile içindeki karanlık sırlar arasında gidip gelen ince bir hat kurar. Her pencere, her yansıma, bilinçaltının kırılgan aynaları gibi geçmişi ve arzuları çağırır.Film, 2025’te Cannes’da Quinzaine des Cinéastes bölümünde prömiyerini yaptığında, Petzold’un sinemasal imzasını bir kez daha hatırlattı. Paula Beer (Transit, Undine) Laura rolune kırılgan ve gizemli bir karakter katıyor. Oyunculuğu, hem karakterin travmadan gelen sessizliğini hem de yeniden var olma çabasını bedenin en küçük titreşimlerinde hissettiriyor. Miroirs No. 3, melodrama sapmadan, dramatik gerilimi sabırla yükselten yapısıyla, bir yandan huzur sunarken bir yandan derinden rahatsız eden bir seyir deneyimi yaratıyor.