Nerdeyse zamansız ve mekansız; minimalist olduğu ölçüde etkili! Veit Helmer’in Gondola filmi, sözcüklere gerek duymayan diyalog ve çarpıcı görüntü yönetimiyle iki genç kadın arasında derinleşen bir bağı anlatıyor. Gürcistan dağlarının masalsı manzaralarında geçen hikayede, sanki dünyadan öte bir konumda yer alan dağlardaki bir köyü vadideki bir köyle bağlayan bir teleferik kullanılıyor. Iva ve Nina, gondolanın kondüktörleri olarak çalışmaya başlar. Her karşılaştıklarında birbirlerini selamlarlar; işlerini ayrı ayrı sürdürseler de bu kısa anlardan en fazlasını çıkararak aralarındaki yakınlığı büyütmeyi başarırlar.Filmin renk paleti ve oyunculuk üslubu, çocukluk ve gençliğin masumiyetini oyunbaz bir şekilde ele alırken aynı zamanda olgun ve çoğu zaman karmaşık fikirleri odağına alışıyla Amélie’yi andırıyor. Helmer, sahne düzeni ve kostüm tasarımıyla zamansallık kavramıyla oynuyor. Bunu yaparken dış dünyada da güçlü bir şekilde yankı bulan bir mesele olarak modernitenin gelenekle çatışmasına dair daha derin ve güncel temalara etkili bir şekilde değiniyor.