Kendal’ın hikâyesi, Beyoğlu’nun sokaklarında başlayan ve Esenyurt’taki zorunlu hizmet, annesinin evi, Diyarbakır’daki akraba ziyaretleri gibi keskin dönüşlerle ilerleyen bir döngüdür. Kamera, kimi zaman öznenin bakışına yerleşerek gündelik deneyimi içeriden kaydeder, kimi zaman da kentteki herhangi birinin gözünden sahneye yaklaşarak kentin kolektif hafızasına işaret eder. Böylece film, bireysel bir yaşam öyküsünü kentsel dokunun süreklilikleri ve dönüşümleriyle ilişkilendirmeyi hedefler. Kendal’a Bir Heykel, tiner bağımlılığıyla tanımlanan bir karakterin bu kimliğin ötesinde kentle kurduğu görünmez bağlara, bedensel varoluşuna ve sokakta hayata tutunma biçimlerine odaklanan bir docufiction denemesidir.