Magritte’ten Hopper’a tekinsizliğin izini süren, Woolf’un Deniz Feneri’yle buluşan bir travma sonrası akış dramı… Sorry, Baby şimdiden özgün bir sinema dilinin habercisi. Eva Victor’un yazıp yönettiği ve başrolünü üstlendiği ilk film, tatlıyla sert arasındaki gerilimi yalnızca diyaloglarda değil, aynı zamanda kadrajlarında, ışığında ve sessizliklerinde hissettiriyor. Yönetmen, görsel diliyle doğrusal olmayan anlatıyı ustalıkla harmanlayarak travma, dostluk, iyileşme ve zamanın dönüştürücü etkisi üzerine dokunaklı bir hikâye kuruyor. Seyircisini rahatsız edici sorularla yüzleştirmekten çekinmeyen film, bunu ağır bir kasvetle değil, ince bir mizah duygusu ve özenle seçilmiş imgeler aracılığıyla yapıyor. Agnes’in kişisel yolculuğu ise, kırık parçalarla yaşamayı öğrenmenin ve yeniden inşanın farklı biçimlerini düşündürüyor. Victor’un kurduğu görsel tekrarlar, zamanla yankılanan sahneler ve tematik paralellikler, filme hafızada kalıcı bir ritim kazandırıyor. Tüm bu yönleriyle Sorry, Baby, yalnızca bir ilk film değil; Eva Victor’un sinemasal kimliğinin güçlü bir ön izlemesi.