Richard Linklater, filmlerini çoğunlukla dünya kurma aracı olarak kullanmasıyla bilinir; kendini tamamen bir duyguya, karaktere ya da döneme bırakır. Nouvelle Vague da farklı değil; 1960’ların Paris’ini ele alıyor. Linklater, birçok sinemaseverin iyi bildiği bir hikâyeyi yeniden anlatma görevini üstleniyor. Jean-Luc Godard’ın À Bout de Souffle’ü (Nefessiz) çekim sürecini öyle bir tutkuyla ve yenilikle aktarabiliyor ki, film kendi döneminde nasıl çığır açtıysa, bu anlatım da öyle hissettiriyor. Seyirciler Godard’ın filminin başarı öyküsünü zaten bilse de Linklater öyle bir kurgu yazıyor ki kendimizi kaybediyor, genç bir sinemacının kaygısını ve zaman zaman yalnızlığını hissediyoruz. Linklater, en büyük modern yönetmenlerden birinin doğuşunu anlatırken, yaratıcı dünyada tutunmaya çalışan gençliğin endişelerini, tüm sinemacıların paylaştığı saf tutkuyu ve sanat üretmenin zorunluluğunu gözler önüne seriyor. Kendi auteur yaklaşımıyla, tüm biçimsel ve tematik öğeleri kullanarak izleyicisini Godard’ın genç çetesinin içine yerleştiriyor.